Πολύ συχνά στις σχέσεις μας παραμελούμε τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας. Η μακροχρόνια συνύπαρξη, οι κοινωνικές και επαγγελματικές απαιτήσεις, οι καθημερινές υποχρεώσεις, αλλά και ο φόβος της αντιπαράθεσης με πιθανό επακόλουθο την τελική ρήξη, δεν αφήνουν επαρκή χώρο να σκεφτούμε και να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας – τί μας ικανοποιεί και τί όχι, τί απολαμβάνουμε και τί μας πιέζει, τί πιθανόν αισθανόμαστε ότι λείπει από τη σχέση μας. Η αγωνία για ανταπόκριση σε πρακτικά ζητήματα συγκαλύπτει συχνά τις επιθυμίες μας και συσκοτίζει αυτό που έχουμε πραγματικά ανάγκη στην επαφή μας με τον άλλον.

Ωστόσο, όταν η σχέση του ζευγαριού συνεπάγεται μόνο υποχρεώσεις, υποβαθμίζεται και ατροφεί. Η υποστήριξη, ο σεβασμός, η ιδιωτικότητα ή ό,τι άλλο είναι ζωτικό για τον καθένα παραγκωνίζονται και συχνά αγνοούνται. Όταν χάνεται η επαφή του ατόμου με αυτό που πραγματικά χρειάζεται, αδυνατεί να αξιολογήσει ουσιαστικά αυτό που μοιράζεται.

Η αλληλεπίδραση με τον άλλον καταλήγει να γίνεται μηχανική, μια ρουτίνα που προσφέρει μια επιφανειακή αίσθηση ασφάλειας χωρίς δυνατότητα εξέλιξης. Η συνεργασία με τον ψυχολόγο στοχεύει στο να έρθουμε σε επαφή με ανάγκες και επιθυμίες που έχουμε αγνοήσει ή συστηματικά αμελήσει, άλλοτε από φόβο ότι δεν θα εισακουστούν, ενίοτε από ενοχή ότι δεν το αξίζουμε, ώστε να διεκδικήσουμε τη χαρά και την ικανοποίηση που μας αναλογεί, πρωτίστως σε σχέση με τον εαυτό μας και κατά συνέπεια στη σχέση μας με τους άλλους.

Φώνη Τζιτζιμίκα, Ψυχολόγος