Ατομικοί στόχοι vs στόχοι ζευγαριού
Κάθε άτομο καλείται να ισορροπήσει τις προσωπικές του επιθυμίες με τους στόχους που μοιράζεται με τον σύντροφό του, ως μέλος ενός ζευγαριού. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που οι στόχοι του ενός δεν ταυτίζονται απόλυτα με τους κοινούς στόχους; Πόσο επικίνδυνο είναι αυτό για την ισορροπία της σχέσης;
Οι προσωπικοί στόχοι δεν χρειάζεται να ταυτίζονται με τους στόχους του ζευγαριού αλλά να λειτουργούν παράλληλα. Χρειάζεται να αποτελούν μέρος και προέκταση της σχέσης. Να γίνονται αποδεκτοί ως κοινοί, όχι με την έννοια της παράλληλης δράσης και των δυο μελών για την επίτευξή τους, αλλά μέσω της απαραίτητης κατανόησης και αλληλοϋποστήριξης που επιδεικνύει ο ένας στον άλλον, όταν κατά περίπτωση ένας από τους δυο χρειάζεται να επενδύσει χρόνο και ενέργεια για την εκπλήρωση κάποιων προσωπικών επιδιώξεων.
Η ατομικότητα ζητά χώρο έκφρασης στα πλαίσια του ζευγαριού, ώστε να λειτουργήσει συγκολλητικά για τη διατήρηση της σχέσης. Η επιθυμία για απόκτηση ενός πτυχίου ή μιας επαγγελματικής εξειδίκευσης, η συμμετοχή σε κάποιο χόμπυ, εντός ή εκτός του σπιτιού, αποτελούν σε ένα πρωτο επίπεδο, ατομικούς στόχους που απαιτούν επένδυση χρόνου και ενέργειας σε καταστάσεις πέρα από τους άμεσους κοινούς στόχους του ζευγαριού (χρόνος, υποχρεώσεις, κοινές δραστηριότητες). Ωστόσο είναι ζωτικής σημασίας ως μέσο αυτο-εκπλήρωσης, μια προσωπική ανάγκη που χρειάζεται να εξυπηρετηθεί.
Η έννοια του ζευγαριού δεν μπορεί να λειτουργεί ως εμπόδιο για την εκπλήρωση των προσωπικών στόχων. Όταν ο ατομικός στόχος δεν αποτελεί αφορμή για απόκλιση από τη δυάδα ή πράξη αδιαφορίας προς τον άλλον, όταν δεν αντίκειται στη λειτουργία του ζεύγους, αλλά αποτελεί κομμάτι ατομικής ανάγκης και αυτο-πραγμάτωσης, τότε τα θεμέλια της σχέσης δεν απειλούνται. Ο σύντροφος δεν είναι αντίπαλος ή διεκδικητής σε σχεση με τις προσωπικές ανάγκες του ατόμου. Απεναντίας καλείται να αναγνωρίσει, να κατανοήσει και να συμπορευτεί με αυτές. Μόνο όταν κάθε μέλος αισθάνεται χαρούμενο και ολοκληρωμένο ως μονάδα μπορεί να είναι εξίσου χαρούμενο και δοτικό σε σχέση με τον άλλον, και κατ’ επέκταση στη λειτουργία του ως ζευγάρι. Ο ψυχολόγος μπορεί να συμβάλλει στην κατάκτηση της αναγκαίας ισορροπίας.
Φώνη Τζιτζιμίκα, Ψυχολόγος
