Μήπως ο φόβος της απόρριψης μας αποτρέπει από το να είμαστε αυθεντικοί στη σχέση με τους άλλους; Σε ποιο βαθμό τσαλακώνουμε τις δικές μας ανάγκες, προσπαθώντας να προσαρμοστούμε στα μέτρα του άλλου, σ’ αυτό που νομίζουμε ότι περιμένει από εμάς για να μας αναγνωρίσει και να μας αποδεχτεί; Είμαστε αντίστοιχα ανεκτικοί στην όποια μικρή ή μεγαλύτερη διαφοροποίησή του από τις στάσεις και τις πεποιθήσεις μας; Ή μήπως η παραμικρή απόκλιση  από τα δικά μας «αυτονόητα», ερμηνεύεται ως συνολική αμφισβήτησή; Είμαστε αρκετά δοτικοί ή παραμένουμε θεατές και αποδέκτες του ενδιαφέροντος των άλλων, με κίνδυνο οι σχέσεις μας να ατονούν και να ξεθωριάζουν; Αισθανόμαστε αρκετά ενδιαφέροντες και σημαντικοί, ώστε οι άλλοι να ενδιαφερθούν για εμάς; Ή μήπως εμείς οι ίδιοι σαμποτάρουμε την επιθυμία τους να σχετιστούν μαζί μας, πριν καν προλάβουν να έχουν άποψη γι’αυτό, με συνέπεια να απομονωνόμαστε παλεύοντας με φόβους και αγωνίες, και στερώντας από τον εαυτό μας τη χαρά της επικοινωνίας; Ερωτήματα που είναι αναγκαίο να θέσει κανείς στον εαυτό του αλλά και να επεξεργαστεί στη συνεργασία με τον ψυχολόγο, ώστε να κατανοήσει και να διαχειριστεί ακατάλληλες επιλογές και επαναλήψεις που εγκλωβίζουν.