Παράλληλα με τα θετικά συναισθήματα ως προς τη νέα παρουσία, εγείρονται αντίστοιχα και αγωνίες σχετικά με την ανακατανομή των ρόλων στην οικογένεια. Ο γονιός μπορεί να αισθάνεται αγάπη και τρυφερότητα προς το παιδί, ενώ βιώνει αισθήματα παραμέλησης από τον σύντροφό του. Η αναγνώριση και παραδοχή των συναισθημάτων ζήλιας που αισθάνεται ο καθένας ως απόρροια της σχέσης του συντρόφου με το παιδί είναι αναγκαίο να γίνουν αντικείμενο επεξεργασίας μεταξύ του ζευγαριού. Παραμερίζοντας την όποια άρνηση ή ενοχή για συναισθήματα που χαρακτηρίζονται ως «παιδικά» ή «ανεπίτρεπτα», και αποδεχόμενοι ότι πρόκειται για κάτι φυσιολογικό, κατορθώνουν να τα επεξεργαστούν ώστε να μην καταστούν εμπόδιο στη μεταξύ τους σχέση.

Υπό την πίεση των νέων δεδομένων πολλές φορές το ζευγάρι τείνει να παραμελήσει τις ανάγκες και επιθυμίες του. Δίνοντας αποκλειστική βαρύτητα στον γονεϊκό ρόλο, η σχέση του ζευγαριού ατροφεί, προκαλώντας δυσαρέσκεια και προστριβές που αναγκαία επηρεάζουν το οικογενειακό κλίμα. Η διατήρηση ισορροπίας ανάμεσα στο νέο ρόλο που έχουν και οι δυο αναλάβει, με την παράλληλη διασφάλιση κάποιων από τα κεκτημένα της πρωταρχικής τους σχέσης, αποτελεί πρόκληση για το ζευγάρι. Είναι ανάγκη να διαφυλάξουν μέρους της ιδιωτικότητάς τους, παραμερίζοντας τις ενοχές που αισθάνονται όταν τη διεκδικούν. Άλλωστε, βασική προϋπόθεση ώστε να αισθάνονται επαρκείς ως γονείς αποτελεί όχι μόνο η υλική ή πνευματική τους προσφορά στο παιδί, αλλά κυρίως ο βαθμός στον οποίο κατορθώνουν να αλληλοϋποστηρίζονται, να παραμένουν δοτικοί ο ένας προς τον άλλον, σεβόμενοι παράλληλα τις προσωπικές τους ανάγκες. Η μεταξύ τους αναγνώριση και επιβράβευση κάθε μικρής ή μεγαλύτερης συμβολής στη διαχείριση της καθημερινότητας, συνιστούν βασική πηγή επανατροφοδότησης για κάθε περαιτέρω προσπάθεια.