Τα παιδιά θέτουν διαρκώς ερωτήσεις και οι γονείς συχνά αναρωτιούνται αν και πως πρέπει να απαντήσουν. Αν και η ειλικρίνεια είναι ο χρυσός κανόνας, ωστόσο δεν είναι πάντα εφικτή, ειδικά όταν αφορά ερωτήματα όπου οι απαντήσεις δεν είναι ξεκάθαρες ακόμη και για τους ίδιους τους ενήλικες. Ερωτήματα γύρω από το θάνατο, είτε διατυπώνονται σαν γενική απορία, πολύ περισσότερο δε όταν αφορούν την απώλεια κάποιου αγαπημένου προσώπου, αποτελούν συχνά ταμπού καθώς οι γονείς έρχονται αντιμέτωποι με την δική τους δυσκολία να μιλήσουν για ένα τραγικό γεγονός που και οι ίδιοι δεν έχουν κατανοήσει, πόσο μάλλον αποδεχτεί.

Η αυθόρμητη σκέψη να προστατέψουν τα παιδιά αποκρύπτοντας την πληροφόρηση για το δραματικό γεγονός συγχρόνως αντανακλά τη δική τους ανάγκη να αμφισβητήσουν και να ακυρώσουν μια δυσάρεστη πραγματικότητα, διατηρώντας την ψευδαίσθηση ότι ίσως τα πράγματα δεν είναι τόσο τελεσίδικα όσο φαίνονται. Ωστόσο, η ελλιπής πληροφόρηση ή η παραπληροφόρηση επιτείνει τη σύγχυση αναφορικά με το συμβάν, καθώς αφήνει τα παιδιά εκτεθειμένα σε απορίες και συναισθήματα πρωτόγνωρα, που χωρίς την υποστήριξη του ενήλικα αδυνατούν να επεξεργαστούν.