Χαμηλή αυτο-εικόνα - Έλλειψη αυτοπεποίθησης
Όταν αγνοώ ποιος πραγματικά είμαι
Η ζωή είναι γεμάτη από προκλήσεις. Κάθε στιγμή καλούμαστε να επιστρατεύσουμε τις δυνάμεις μας για να κατακτήσουμε μικρούς και μεγάλους στόχους, σε προσωπικό ή επαγγελματικό επίπεδο. Συχνά ωστόσο, το άγνωστο και ο φόβος της αποτυχιας είναι πιο ισχυροί αντίπαλοι από τους πιθανούς ανταγωνιστές μας μιας και σε κάθε προσπάθεια κανείς πρώτα αναμετριέται με τον εαυτό του, τις δικές του δυνάμεις και την πίστη ότι θα τα καταφέρει ή ακόμη περισσότερο ότι αξίζει να τα καταφέρει. Δυστυχώς, δεν είναι λίγες οι φορές που παραιτούμαστε ή αποφεύγουμε ακόμη και να διεκδικήσουμε κάτι καλύτερο, είτε αυτό αφορά τις σχέσεις μας, τον τρόπο που οι άλλοι μας συμπεριφέρονται, είτε έναν τίτλο σπουδών, μια καλύτερη εργασιακή συνθήκη, από το φόβο ή και την προκαταβολική σιγουριά της αποτυχίας.
Το ερώτημα που τίθεται τότε είναι όχι αν οι άλλοι θα μας κρίνουν ως άξιους και επαρκείς ώστε να μας αποδώσουν αυτό που επιθυμούμε. Αλλά κατά πόσο εμείς οι ίδιοι μπορούμε να δούμε τον εαυτό μας στη θέση του «επιυχήμενου», πόσο πιστεύουμε ότι αξίζουμε κάτι παραπάνω ώστε να δημιουργήσουμε και να υποστηρίξουμε τη συνθήκη για να το αποκτήσουμε;
Κάθε κατάκτηση, πέρα από τις τυπικές προϋποθέσεις που απαιτεί, βασίζεται σε μια αρχική πεποίθησή μας ότι μπορούμε και ότι δικαιούμαστε κάτι περισσότερο. Όταν αυτή απουσιάζει, το αποτέλεσμα προεξοφλείται πριν καν προσπαθήσουμε, πριν καν τεθούμε στην κρίση των άλλων.
“Απεγκλωβίζοντας τον εαυτό μας από τα συνηθισμένα μας μοτίβα, από φόβους και αμφιβολίες που αναπαράγουμε με κάθε ευκαιρία, δημιουργούμε μια πιο δίκαιη προοπτική για τον εαυτό μας…”
Τι είναι λοιπόν αυτό που μας κάνει να πιστεύουμε ότι δεν αξίζουμε; Ότι δεν μπορούμε να επιτύχουμε περισσότερα; Ότι η προσπάθειά μας είναι μάταιη; Ότι τα πράγματα δεν μπορούν να αλλάξουν για μας; Τί μας εμποδίζει να διεκδικήσουμε κάτι καλύτερο για τον εαυτό μας; Τί μας κάνει τόσο βέβαιους για την αποτυχία μας; Ερωτήματα που ο ψυχολόγος θέτει και που χρειάζεται να απαντηθούν, βεβαιότητες που χρειάζεται να αμφισβητηθούν προκειμένου να αναγνωρίσουμε αυτό που πραγματικά είμαστε, αυτό που πραγματικά μπορούμε, ώστε να πορευθούμε προς την εκπλήρωσή του. Όταν εμείς οι ίδιοι σπεύδουμε να αμφισβητήσουμε αυτό που οι άλλοι δεν έχουν προλάβει ακόμη να διαπιστώσουν για εμάς, τότε η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη. Έχουμε βάλει το λιθαράκι στο να είμαστε αποδέκτες του «λίγου».
Απεγκλωβίζοντας τον εαυτό μας από τα συνηθισμένα μας μοτίβα, από φόβους και αμφιβολίες που αναπαράγουμε με κάθε ευκαιρία, δημιουργούμε μια πιο δίκαιη προοπτική για τον εαυτό μας, δίνοντας παράλληλα το καλό παράδειγμα στους άλλους στο πως να σκέφτονται για εμάς. Άλλωστε αυτό, είμαστε οι μόνοι υπεύθυνοι και οι πιο ικανοί να το διεκδηκήσουμε για τον εαυτό μας και να το υποδείξουμε στους άλλους.
Φώνη Τζιτζιμίκα, Ψυχολόγος
